ای جــوان غــرق در خــونم عـلی             خیز و بنگـر روی گــلگــونم علی

ازچه خــاموشی دگــر حـرفی بزن             با من خــونین جگــر حــرفی بزن

مصحف عمرت چو بی شیرازه شد             داغ پـیـغــمـبـر بــرایــم تــازه شــد

تاکه دیـدم غــرق خـون رخسار تو             یــاد بــابــا کــردم از دیــــدار تــو

ای گل از اشکــم گــلاب آورده ام             خیــز ای لـب تـشـنـه آب آورده ام

تنــگ شد از مــاتــم تو سیــنــه ام             پیش چــشمانــم شکــست آئـیـنه ام

دیگر از جان و جهان سیــرم عـلی             در کــنــار تو زمـیـنـگــیــرم علی

آتــش داغت کــبــابــم کــرده است            ماتـمـت خـانه خــرابــم کرده است

نــور چـشـمـانــم چرا خامش شدی            بعد بیـداری بخــوابِ خــوش شدی

قــاتــلــت بر گــریــه ام خنــده کـند            خــنــده را داغ تو شــرمنــده کــنـد

گــوش کن بــابــا صدائـی میــرسد            بانـگ گــرم وا اخــائــی میــرســد

این صــدای عمــۀ تو زیـنـب است            جــان او از مــاتــم ما بـرلب است

زیــنـب آمــد تا مــرا یــاری دهــد            با دلــی بشــکــســته دلــداری دهـد

او بــود آئـــیــنــه دار فــــاطـــمــه            او بــود سنــگ صبــور ما هــمــه

اکـبــرم ســوگــنـد برچــشــم تــرم            او بود هـم خــواهــر و هم مــادرم

ای «وفائی » سوخت از شعرت دلم            کی به روز حـشـر از تـو غــافــلـم